پیام بان کی مون دبیر کل سازمان ملل متحد – به مناسبت روز جهانی اسکان بشر ۲۰۱۴

 

طی دهه گذشته، تلاش ها در راستای آرمان های توسعه هزاره موجب گردیده نسبت مردمی که در زاغه ها به سر می برند به نصف کاهش یابد. در عین حال طی همین دوره، گسترش سریع شهرنشینی، به ویژه در جهان در حال توسعه، شاهد افزایش جمعیت زاغه نشین شده است. در برخی نواحی منطقه جنوب صحرای آفریقا نزدیک به ۷۰ درصد از ساکنان شهری در زاغه ها و مناطق مسکونی غیر رسمی زندگی می کنند.

حلبی آبادها غالبا در نامرغوبترین و نامناسب ترین زمین ها مانند دشت های مستعد سیل همچنین دامنه تپه های شیب دار قرار دارند و عمدتا به شکل ذاتی نسبت به رخداد های آب و هوایی شدید فزاینده ای آسیب پذیر هستند که عامل آن ها تغییرات اقلیمی است. بسیاری از مردم که در زاغه ها زندگی می کنند مجبور به مهاجرت به دلیل نبود فرصت ها در مناطق روستایی یا کشور مبدا خود شده اند. آنان به گونه ای منظم از خدمات آب، سرویس های بهداشتی، برق و روشنایی خیابان ها بهره نمی برند. جرم، غالبا فراگیراست به ویژه زنان و دختران در معرض خطر هستند. بیکاری، مشاغل پاره وقت و هزینه حمل و نقل به مکان های دور برای کار به سختی های زندگی در زاغه ها می افزاید.

برای دستیابی به توسعه پایدار و زندگی شرافتمندانه برای همه، باید این مسائل حل شوند. امسال روز جهانی اسکان بشر به زاغه نشین ها اختصاص یافته است. غالبا مردم حاشیه نشین درغربت گمنامی به سر می برند یعنی هیچ آدرس یا آماری ندارند، همچنین نمی دانند  چه وقت اوضاع زندگی آنان بهبود خواهد یافت. با یادگیری از تجربیات زاغه نشین ها، طراحان و سیاست گذاران شهری می توانند رفاه بخش عظیمی از خانواده بشری را بهبود بخشند. اجازه دهید به ندای مردمی که در زاغه ها زندگی می کنند گوش فرا دهیم تا دریابیم   چه اقداماتی برای آنان موثر و چه کارهایی موثر نبوده و چه اقدامی نیازبه انجام است.

اینجانب در این روز جهانی اسکان بشر، دولت ها، بخش تجاری، موسسات علمی و سازمان های غیر دولتی را ترغیب می نمایم به زاغه نشین­ها اجازه اظهار نظر داده و به آنچه می­گویند گوش فرا دهند. ما فن­آوری و دانش برای ایجاد شهرهای پایدار از نظر اقتصادی، اجتماعی و محیط زیست را بر اساس راه حل های محلی داریم. تضمین اینکه شهرهای بزرگ و کوچک ما با طراحی و مدیریت خوب گسترش یابند، نه تنها برای رفع نیازهای مسکن جمعیت رو به رشد شهری ضروری است، بلکه برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی، حفاظت از محیط زیست و حمایت توسعه پایدار نیز حیاتی است. اجازه دهید بر دستور کار شهری تمرکز نماییم که هیچ کس را پشت سر نگذارد.

پیام مدیر اجرایی برنامه اسکان بشر ملل متحد – به مناسبت روز جهانی اسکان بشر ۲۰۱۴

صدای زاغه­ نشینان

اولین دوشنبه ماه اکتبر هر سال فرصتی است تا درباره وضعیت سکونت­گاه­های انسانی­ و اینکه می­خواهیم شهرهای آینده­مان چگونه باشد، تامل کنیم.

امسال سازمان ملل متحد بر آن است توجه جهانیان را به ساکنانی که در سکونت­گاه­های غیررسمی زندگی می­کرده و می­کنند، معطوف نماید و به صدای زاغه نشینان یا ساکنان مناطق نابسامان شهری گوش فرا دهد.

هدف، افزایش آگاهی نسبت به شرایط زندگی در گوشه­هایی از جهان است که پرازدحام­اند، فاقد مسکن مناسب هستند، تسهیلات زیرساختی آب و بهداشت نامطلوبی داشته یا فاقد آن هستند و امنیت حق تصرف ندارند. در این مناطق، فضای عمومی به ندرت وجود دارد و خیابان­بندی نیز اصلا وجود ندارد. سیستم حمل­ونقل عمومی ناپیداست و دسترسی به خدمات فوری و اولیه هم وجود ندارد.

در اهداف توسعه هزاره، تعهد کردیم تا نسبت به بهبود زندگی صدمیلیون زاغه­نشین تا سال ۲۰۲۰ میلادی اقدام کنیم. تا سال ۲۰۱۰ میلادی بیش از دو برابر تعهد مذکور حاصل شده است. با رشد شهرنشینی، تعداد افرادی که در زاغه­ها به­دنیا می­آیند یا به آن نقل­مکان می­کنند، روبه افزایش است، لذا جمعیت کل ساکنان زاغه نشین نیز در حال افزایش است. برخی از برآوردها حاکی از سکونت  یک میلیارد انسان در زاغه­ها است.

زاغه­نشینان بیش از دیگران تحت تاثیر تغییرات اقلیمی قرار می­گیرند، چراکه مسکن آن­ها غالباٌ در مناطق خطرناکِ شیبدار و یا فضاهای ساختمانی نامناسب و با مصالح نامناسب ساخته شده­اند و از این­رو آسیب­پذیری آن­ها در برابر زمین­لغزش، زمین لرزه و سیل بیشتر است.

تلاش­های ارزشمندی به منظور بهبود زاغه­ها در سرتاسر دنیا و فراهم­کردن زندگی بهتر برای ساکنان آن­ها صورت گرفته است لیکن زاغه­ها، خود، نمود فرآیند شهری­شدن شتابان و بی­رویه هستند. نمودی که نتیجه مجال دادن به رشد شهرها بدون طراحی شهری و قانون­گذاری مناسب و بی­توجهی نسبت به شهروندان است. درحالی­که روند بهسازی زاغه­ها ادامه دارد، می­بایست، عاجلانه فعالیت­هایمان  را بر برنامه­ریزی شهری موثر و ساخت مسکن ارزان­قیمت و امن متمرکز کنیم تا بتوانیم به طور شایسته و مناسبی با نیازهای فزاینده شهروندان مواجه شویم.

با تکیه به روایت­های واقعی می­توان نقش برنامه­های بهسازی زاغه­ها در دست­یابی به شرایط زندگی بهتر برای ساکنان زاغه­ها و آثار اقتصادی و اجتماعی عمیق­تر آن را به تصمیم­سازان و برنامه­ریزان در عرصه شهری نشان داد.

در سال ۲۰۱۶ میلادی، همایش جهانی ملل متحد با موضوع مسکن و توسعه شهری پایدار (هبیتات ۳) ما را به یک دستور کار شهری جدید هدایت خواهد کرد. اما برای جلوگیری از گسترش زاغه­ها نمی­توان تا آن زمان دست­روی­دست گذاشت و کاری نکرد. شهروندان حق زندگی در مسکن مناسب و استفاده از خدمات زیربنایی و پایه را دارند و ما می­بایست کاری کنیم که برنامه­ریزی شهرهایمان در تناسب با تامین نیازهای آن­ها باشد.

نزدیک به یک میلیارد زاغه­نشین چنین انتظاری از ما دارند. ما می­بایست صدای آنها را بشنویم.